O. Stanisław Zdunek

O. Stanisław Zdunek urodził się 8 maja 1913 r. w Dortmundzie (Niemcy, diecezja Paderborn). Śluby zakonne złożył 2 sierpnia 1933 r. Wyświęcony na kapłana został  29 czerwca 1938 r. z rąk biskupa Franciszka Lisowskiego. W czasie wojny przebywał w Mościskach i w Łomnicy jako sojusz nowicjuszy. W okresie tym brał również czynny udział w ruchu oporu, niósł posługę duszpasterską Armii Krajowej, jako jej kapelan, odprawiał nabożeństwa w lasach, udzielał Komunii św., narażając własne życie. Po wojnie, w latach 1946-1952 był jednocześnie mistrzem nowicjatu i przełożonym w Łomnicy. W latach 1953-1959 sprawował funkcje proboszcza w Głogowe. W 1959 r. został przeniesiony do Torunia, gdzie pełnił urząd rektora (1959-1961) i proboszcza (1959-1972). W latach 1972-1975 był rektorem w Bardzie Śląskim. Następnie został przeniesiony do Elbląga. Tam zmarł 26 listopada 1998 r. i został pochowany. Jeszcze kilkanaście dni przed śmiercią, 10 listopada, otrzymał Srebrny Krzyż, odznakę kapelana Armii Krajowej. Odznaczał się osobistą kulturą, zdrowym sądem i roztropnością. Był miłym, towarzyskim, pogodnym i wesołym współbratem. Prowadził głębokie życie wewnętrzna. Zauważmy, że w konsekwencji tzw. „wydarzeń toruńskich” w czasie sumy, w dniu 2 kwietnia 1964 r., otrzymał wezwanie MO do Wrocławia.  Wieczorem udał się w podróż. Na miejscu został aresztowany za rzekomo nielegalnie nabyty materiał budowalny – cegły, cement, stal zbrojeniową. Pierwsza informacja o uwięzieniu o. proboszcza została podana wiernym dopiero 19 kwietnia. Wzbudziło to wielki żal, smutek. Zamawiano w jego intencji Msze św., modlono się o uwolnienie. O. Zdunek przebywał w więzieniu ok. dwóch lat.

Zob. E. Nocuń, Zdunek Stanisław, [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego w PRL w latach 1945-1989, t. 2, pod red. J. Myszora, Warszawa 2003, s. 331.