Jak jest z ukłonami w liturgii Mszy św.?

Dziwią się niektórzy, że w czasie śpiewu „Chwała na wysokości” znaczna część osób w naszym kościele pochyla głowę. Otóż nie jest to akt osobistej pobożności. Jest to obrzęd wskazany przez Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego 2002 (nr 274-275).

W liturgii Mszy św. mają miejsce dwa rodzaje ukłonów: 1. pochylenie głowy; 2. pochylenie ciała (ukłon głęboki). Ukłon wyraża uszanowanie i cześć oddawaną osobom lub ich wyobrażeniom. Ukłon głęboki wykonuje kapłan i/lub diakon w odpowiednich momentach liturgii. Natomiast pochylenie głowy wykonują wszyscy uczestnicy liturgii Mszy św., kiedy wypowiadają razem imiona Trzech Osób Boskich, imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny i Świętego, na cześć którego sprawuje się Mszę św. Z tego powodu zgromadzeni pochylają głowę np. podczas śpiewu „Chwała na wysokości Bogu...” w chwili, w której padają słowa „Jezu Chryste” („Albowiem tylko Tyś jest Święty, tylko Tyś jest Panem, Jezu Chryste”.

Ukłon należy odróżnić od przyklęknięcia. „Przyklęknięcie, które wykonuje się przez zgięcie prawego kolana aż do ziemi, oznacza uwielbienie (zachęcamy rodziców do uczenia dzieci przyklęknięcia przy wchodzeniu do kościoła). Dlatego obowiązuje ono przed Najświętszym Sakramentem i przed Krzyżem świętym, od jego uroczystej adoracji w liturgii Wielkiego Piątku aż do rozpoczęcia Wigilii Paschalnej” (274). Przyklękamy więc wchodząc do kościoła i wychodząc z niego ze względu na obecny Najświętszy Sakrament.

Natomiast podczas Mszy św., jeśli w prezbiterium jest tabernakulum z Najświętszym Sakramentem (tak jest w naszym kościele), wówczas kapłani i inni usługujący przyklękają po przyjściu do ołtarza i przed odejściem od niego. Przechodząc na drugą stronę prezbiterium podczas liturgii nie klękają przed tabernakulum, lecz kłaniają się w stronę ołtarza (który jest znakiem Chrystusa gromadzącego wspólnotę), chyba że po konsekracji, kiedy na ołtarzu znajduje się Ciało i Krew Chrystusa.